تن بیابان دیده ام ده بى سبزینه ایست که بهارش تن تو بود
نرود از یاد دلم که سکوت سنگیم به صدایت پر گشود
شب ساکتم تو که ترانه اى به لبم برگرد
دل عاشقم با غم لبریزو قفسش سر کرد
تویى در یادم که بی چشمانت به نگاهم پنجره نیست
تویى در یادم پر از فریادم به گلویم حنجره نیست

هر ده انگشت تورا با نگاهم صدها فواره ى نور میشمارم
من غیر از خاطره ات آسمانى بر بام حافظه ام ندارم
به جز باران به صحراهایم چه شبیهت معجزه بود
به جز لب هایت به دیدن هایم چه حقیقت بودو سرود
تویى در یادم
که بى چشمانت
به نگاهم پنجره نیست
تویى در یادم
پُر از فریادم
به گلویم حنجره نیست